ՎԱԶԳԵՆ   ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

Իմ պաշտպանության նախարար եղած ժամանակ իրականացված հաջող գործողություններից էր նաեւ Կապանի լեզվակը ազատագրելը: Մի օրվա ընթացքում կարողացանք դա իրականացնել, եւ կրակոցների ու գնդակոծությունների տակ գտնվող Կապանը միանգամից փրկվեց: Ադրբեջանցիներն այդ օպերացիայի ժամանակ ինքնաթիռներ ուղարկեցին, գնդակոծեցին Կապանը: Ցավոք, բազմաթիվ զոհեր ունեցանք խաղաղ բնակչության շրջանում, բայց կարողացանք հաջողությամբ ավարտել օպերացիան:

 Ես այն ժամանակ գաղտնի դիմեցի մի քանի հոգու, ում համարում էի մասնագետ՝ եթե այս պայքարը հանգեցնի պատերազմի, ինչով կավարտվի այն: Այդ իսկապես շատ հայրենասեր մարդիկ համարում էին, որ ամեն ինչ պետք է անել՝ խուսափելու պատերազմից, որովհետեւ զուտ ռեսուրսները հաշվի առնելով՝ Հայաստանը կպարտվի: Սակայն հասկանալի էր, որ դա միայն մեզանից չի կախված, որովհետեւ մեր դիմացինն անընդհատ մտածում էր պատերազմելու մասին, քանի որ կարծում էր, որ դա իր համար շահավետ կլինի: Բայց հետո ինքն ընկավ ծուղակի մեջ: Ուստի «Ղարաբաղ» կոմիտեով մի կողմից առաջ էինք մղում հարցը սահմանադրական ճանապարհով լուծելու գաղափարը՝ ձգտելով օրենքների, միջազգային իրավունքի հարցում գործընկերներ գտնել ամբողջ աշխարհում, մյուս կողմից, հասկանալով պատերազմի անխուսափելիությունը, ինչ-որ ձեւով, այսպես ասած՝ տակից խրախուսում էինք կամավորական ջոկատների ստեղծումը:

Նրանք, ովքեր իրենց առջև դրել էին գոյատևման հարցը, նրանց մի զգալի մասը չի էլ կարողանում անգամ գոյատևել: Իսկ այն մարդիկ, ովքեր մեծ խնդիրներ էին իրենց առջև դնում, այդ խնդիրների գոնե մի մասն իրականացրել են: Չի կարելի նպատակ դնել՝ մի կերպ յոլա գնալ կամ գոյատևել: Որևէ ժողովուրդ, եթե այդպիսի խնդիր դնի, ոչնչի չի կարող հասնել: 

Ես մեր ժողովրդին կցանկանամ, որ մի քիչ վճռական լինի իր կարիքներն իշխանությունների առաջ ներկայացնելիս, երկրին այնքան նվիրված լինի, որ նույնիսկ ծանր պայմաններում չթողնի-հեռանա եւ հավատա, որ այս երկիրը հնարավոր է դարձնել զարգացած, բարգավաճող: 

Միաժամանակ ուզում եմ նշել, որ սա պատմական նշանակություն ունի Հայաստանի համար, որովհետև հազարամյակների ընթացքում մեզ մոտ միշտ եղել է «կա´մ, կա´մ». կա´մ Պարսկաստան, կա´մ Բյուզանդիա, կա´մ Ռուսաստան, կա´մ Թուրքիա, կա´մ սա, կա´մ նա, և մենք միշտ տուժել ենք դրանից: Առաջին անգամ մենք այդ բանաձևը դարձրինք «և´, և´»: 

Գիտության ոլորտ կմտնեն մարդիկ, որոնք իսկապես արժանի են գիտությամբ զբաղվելու և ցանկություն ունեն, ոչ թե գալիս են բանակից ազատվելու համար: Այսինքն՝ կնվազի կոռուպցիան, կնվազեն բացասական երևույթները, կդժվարանա որոշ պաշտոնյաների՝ իրենց երեխաներին բանակից ազատելու ճանապարհը, և այդ տեսանկյունից գիտության համար դրական կողմ կա: Բացի ամեն ինչից, հայրենիքի պաշտպանությունը վերաբերում է բոլորին հավասարապես Ինչ վերաբերում է բացասականին, ապա պետք է ըստ ոլորտների նայել:

 «Այսինքն՝ սա և՛ սպառնալիք է, և՛ նոր հնարավորություն, որից պետք է օգտվել: Միաժամանակ սա լարված աշխատանք էպահանջում  և՛ տնտեսության, և՛ քաղաքականության մեջ, և՛ ռազմական գործում: Բայց որպեսզի այն ստացվի, չպիտի լարվածությունը կրի ժողովրդի մի շերտը, իսկ լարվածության շնորհիվ ստացված քաղցր արդյունքներից օգտվի ժողովրդի մյուս շերտը: Իշխանությունն ու հասարակությունը պիտի կրեն նույն լարվածությունը և միաժամանակ պիտի օգտվեն այն պտուղներից, որոնք կստանան այդ աշխատանքի շնորհիվ»

 Վերջիվերջո, կարևորը թղթադրամի վրայի պատկերը չէ, կարևորը՝ թղթադրամը շատ լինի: