ՎԱԶԳԵՆ   ՄԱՆՈՒԿՅԱՆ

: «Այստեղ Բաբաջանյանի հարցը չի, սա քաղաքական պատվեր է, և ես դրան վերաբերում եմ որպես քաղաքական պատվերի և ոչ թե որպես իրավական հարցի»

«Եթե մեր պետությունը որոշել է առաջնորդվել «նպատակն արդարացնում է միջոցները» բանաձևով, և մեր ժողովուրդը համաձայն է դրան, ապա դա ամենակարճ ճանապարհն է պետությունը դարձնելու անիրավական և կործանելու այն: Որոշողը դուք եք, սիրելի՛ ժողովուրդ»:

․․․ չի բացառվում, որ կգա մի պահ, երբ Հայաստանն առաջինը կճանաչի Արցախի անկախությունը, և Արցախը հանրաքվեի միջոցով և Հայաստանի խորհրդարանի համաձայնությամբ կվերամիավորվի Հայաստանին։ Չնայած կարծում եմ, որ նույնիսկ այդ դեպքում Արցախը չի դառնա ուղղակի Հայաստանի մարզ, այլ կունենա շատ ավելի բարձր կարգավիճակ, քան ունեն մեր մարզերը։ Բայց այս պահին Արցախի անկախությունն ու ինքնուրույնությունը կորցնելու և Հայաստանին վերամիավորելու չմտածված կամ այլ խնդիրներ հետապնդող հայտարարությունները վտանգում են ոչ միայն Արցախի հարցի լուծումը, այլ նաև Հայաստանի ու Արցախի անվտանգությունը։

«Անցումային արդարադատության անցնելու համար Հայաստանում ոչ մի նախադրյալներ չկան: Անցումային արդարադատության անցնում են այն երկրներում, որտեղ ներսում տեղի է ունեցել քաղաքացիական պատերազմ՝ կա՛մ ֆաշիստականից անցնում ես դեմոկրատական ռեժիմի, կա՛մ տոտալիտարից, որտեղ 100-ավոր բանտարկյալներ կան, անցնում ես դեմոկրատականի: Հայաստանը նախկինում ոչ մի ցուցակում չի համարվել տոտալիտար պետություն, անգամ ավտորիտար չի համարվել: 

- Եթե ուշադիր նայեք բոլոր այն փաստաթղթերը, որոնք Հանրային խորհուրդը ներկայացրել է նախագահին որպես հայտարարություն, դիրքորոշում կամ որոշում, կամ էլ մամուլում հրապարակված կարծիքները, հարցազրույցները, ապա կտեսնեք, որ շատ դեպքերում դրանք դեմ են եղել կամ չեն համընկել իշխանության նախագծերի ու որոշումների հետ, արվել են որոշակի առաջարկություններ։ Օրինակները բազմաթիվ են՝ սկսած «Մոսկվա» կինոթատրոնի ամառային դահլիճի հարցից և վերջացրած օտարալեզու դպրոցների հարցով, ավիացիայի ոլորտով, «Զվարթնոցի» աշտարակով, կուտակային կենսաթոշակներով, «էլեկտրիկ Երևանով» և այլն։ Այդ ամենի վերաբերյալ և՛ հայտարարություններ են արվել, և՛ առաջարկություններ են ներկայացվել նախագահին ու կառավարությանը, և՛ հարցազրույցներ են տրվել։

 Բայց այս ամենի մեջ ինձ ուրիշ բան է մտահոգում․ մենք դաստիարակություն ենք ստացել մեր ընտանիքներում, բակում, դպրոցում, հասարակության մեջ, անցել ենք տասնյակ տարիների կյանք, և ես առաջին անգամ եմ լսում, որ մարդն ինքն իրեն հռչակի նման կարգավիճակ։ 

 1996թ. մենք հատորներով ապացույցներ ներկայացրինք, որ ընտրությունները կեղծվել են, դա բավարար պետք է լիներ, որպեսզի Սահմանադրական դատարանը որոշում ընդուներ երկրորդ փուլի վերաբերյալ, չընդունեց, իսկ 2008թ. ընտրություններին ոչ մի փաստաթուղթ չներկայացվեց, որ պարտադրեիր քննարկել: Երեք հոգի էին շատ ձայն հավաքել, Տեր-Պետրոսյանը հայտարարեց, որ ավելի քան 60 տոկոս ձայն է հավաքել, ասաց՝ ես պիտի դառնամ նախագահ, թե չէ լուծարելու եմ պետությունը, ու լուծարման պրոցես էր գնում: